…Het is hartje zomer en lekker heet, zoals wel vaker in mijn geboorteland. Ik ben een jaar of vijf en zit op de stenen trap voor het huis van mijn grootouders. Met een stapel nieuwe borden op mijn schoot. Ik wil ze laten vliegen. De eerste worp is niet zo goed. Al snel spat een bord in duizend stukjes op de laagste traptrede uit elkaar. ‘Ik moet hoger en harder gooien.’, bedenk ik me voordat ik een volgende worp waag. Het gaat al een stuk beter. Het bord knalt tegen het huisje van de waterput kapot. Baba Ivka, mijn oma komt op het lawaai af. Ik voel me betrapt. Voordat ik een woord kan zeggen, komt ze naast me zitten en kijkt me aan met haar prachtige intelligente ogen waarin je snel kon verdrinken. Haar glimlach werkt ontwapenend en aanmoedigend tegelijkertijd. ‘Laat mij het ook eens proberen.’, zegt ze tegen mij. Samen zitten we daar op de stenen trap voor het huis en schaterend van het lachen gooien we haar net nieuw gekochte borden kapot. De scherven liggen overal door de tuin bezaaid. Het kan ons niks schelen. We laten de borden vliegen…

Een bijzondere avond bracht deze herinnering weer naar boven. Je wil iets belangrijks doen zonder dat je weet of het je gaat lukken. De ander veroordeelt je niet, maar moedigt je juist aan om door te zetten. Opeens heb je een bondgenoot. Dat zag ik die donderdagavond ook gebeuren.

Soms doe je mee aan een bijeenkomst waar je niet afgeleid wordt, waar uitgesproken woorden en achtergelaten indrukken in je hoofd blijven echoën. Nog dagen erna blijft je er over nadenken, ermee puzzelen. Bij zo’n bijeenkomst was ik dus. Atana en Rabobank hadden in Utrecht afgesproken. Een taai vraagstuk (diversiteit & inclusie) en een moedige opdracht (binnen anderhalf jaar van 3,5% naar 7% kleurrijke Rabotop 200) die men zichzelf gaf stond op de agenda. Vele Atanezen zijn aanwezig. Op een prachtige locatie. De zaal was keurig ingericht. De stoelen netjes naast elkaar op een rijtje. Bescheiden broodje vooraf en een eenvoudige borrel achteraf. Een prominente plek voor de sprekers. Interessante sprekers. Je voelt dat het een bijzondere avond zou kunnen worden.

En toen gebeurde het. De bestuursvoorzitter van Rabobank, Wiebe Draijer vroeg de aanwezigen eigen comfort te zoeken, een plek in de ruimte te kiezen die ze past. De stilzwijgende afspraken werden overboord gegooid. De algemeen geldende conventies liet iedereen los. Er kwam ruimte voor elkaar. Het individuele werd collectief. Het formele werd persoonlijk. Precies zoals we het bij Atana doen. Wiebe zocht steun, vroeg om hulp en kreeg een krachtig bondgenootschap. Domenica Ghidei Biidu, een wijze vrouw, wees ons eloquent en weloverwogen de weg. Hélène Oppatja confronteerde ons liefdevol. En ik? Ik liet zien hoe je borden kunt laten vliegen…

…De huidige (raden van) besturen en raden van toezicht/commissarissen hebben mensen nodig die de context van de organisatie kunnen verrijken, die de toekomst dichterbij halen. Bestuurlijk Nederland heeft mensen nodig die kunnen helpen organisaties sensitiever naar de maatschappij en de klant te laten kijken, wendbaarder te zijn en waarachtig in haar verbinding met de samenleving te staan. Ja, men heeft Atanezen nodig. De Atana-methode is krachtig in haar eenvoud: zoek, vind, verbind én vorm mensen met een rijke cultureel bagage die hun verstand gebruiken, op hun intuïtie durven af te gaan en hun hart volgen.

Atana heeft afgelopen 20 jaar vele generaties nieuwe bestuurders en toezichthouders opgeleid. Het netwerk dat zorgvuldig gebouwd is, is springlevend en groeit. Voor Atana is het toen begonnen. Voor Rabobank is het nu menens. De stap is gezet. De beweging is begonnen. Durft bestuurlijk Nederland een sprong te wagen? Je zult het wel moeten. Laat ik voor u de toekomst dichterbij halen. Het zijn immers  interessante tijden die eraan komen.

  • Onze WELVAART groeit
  • We hebben de GELUKKIGSTE JEUGD
  • We krijgen de BESTE ZORG en
  • We LEVEN met z’n allen LANGER,

EN ondertussen

  • Ondanks MERITOCRATIE is de KANSONGELIJKHEID hoog
  • Ondanks VRIJE TOEGANG TOT ONDERWIJS groeien de GEZONDHEIDSVERSCHILLEN
  • Ondanks BREDE WELVAART groeien HONDERDDUIZENDEN KINDEREN op in STRUCTURELE ARMOEDE; hun ouders zijn steeds vaker WERKENDE ARMEN
  • De GELUKKIGSTE JEUGD gaat gebukt onder een groot psychisch leed… de TOEKOMST van GENERATIES staat op het spel.

De Nieuwe Verzuiling van hoog- en laagopgeleiden, van armen en rijken, van Nederlanders en migranten, stelt ons voor een uitdaging. Deze mensen leven immers samen met ons in onze steden en dorpen. Deze mensen zijn onze collega’s. Dit zijn wij ook. Samen geven we de betekenis aan de organisaties waarin we werken. Deze nieuwe uitdagingen vragen niet om oude oplossingen. De businessmodellen hebben géén duurzame waarde als men de menselijke waardigheid negeert. Economische winst van nu leidt tot armoede en verval als we niet voor de nieuwe generaties en hun toekomst durven te kiezen. Het vraagt dus om mensen die nieuwe landschappen kunnen creëren waar diverse biotopen wel een rijk ecosysteem vormen. Het vraagt om een Nederland dat bestuurlijk zichtbaar, herkenbaar en aanspreekbaar is.

Wat ik die donderdagavond weer bevestigd zag is dat emancipatie, diversiteit en inclusie geen strijd is tussen wij en zij. Het polariserende debat over de sollicitatie-moeheiden het ze-zijn-er-niet-verwijthebben we vervangen door een impactvolle dialoog en een gecommitteerd handelen. Ik zag dat men bereid is een nieuw begin te maken. Daarom verbinden we de moedige bestuurders zoals Wiebe Draijer aan moedige Atanezen. De inzet is menselijke waardigheid. Neil Armstrong liet ons zien dat een moonshot geen droom is. Greta Thunberg bracht ons besef bij dat we de wereld in beweging kunnen brengen. Eliud Kipchoge toonde aan dat wij onszelf kunnen overstijgen. Jij en ik zijn net zo menselijk als Neil, Greta en Eliud. Interessante tijden breken aan en ik denk alleen maar: kom maar op! Laat die borden maar vliegen! Gezamenlijk kunnen we het verschil maken. Niet achterover leunen en wachten op wat de toekomst ons voorschotelt. We gaan samen de toekomst maken.

Igor Ivakic
voorzitter ATANA